Omdat de maandag nog een vrije dag was vanwege Pinksteren, had ik het idee dat het deze week wel mee zou vallen met de politieke werkzaamheden. Dat was een misrekening.

Het begon dinsdag heel leuk met het project “Klas in de raad”. Dit was een speciale eenmalige editie voor heel jonge kinderen. De moeder van een van de leerlingen is politiek actief. De andere kinderen waren nieuwsgierig naar wat moeder dan deed. We hebben het op heel eenvoudige wijze laten zien. Ze deden ontzettend goed mee en de nagespeelde raadsvergadering was heel spannend voor ze. Dat zijn de leuke dingen vanuit de politiek.

Daarna heb ik kennis genomen van de geheime financiele stukken die horen bij de ontwikkeling van een eventueel nieuw stadhuis. Het is niet alleen de vraag of het nodig is om deze stukken geheim te houden, het is ook heel lastig, want je moet het dan wel kunnen onthouden om te kunnen gebruiken in de eveneens besloten commissievergadering. Naar later bleek kregen we nog een exemplaar van de stukken uitgereikt tijdens die bijeenkomst.

Dinsdagmiddag overlegd met een raadslid van D66 over de kadernota en de daarin opgenomen bezuinigingen voor het sociale domein. Gelukkig konden wij elkaar vinden in onze afkeuring van dit voorgenomen beleid. Als fractie van de ChristenUnie zijn we ook met alternatieven voor deze bezuinigingen gekomen.

Dinsdagavond een niet politieke vergadering. Ik ben lid van het bestuur van de Voedselbank. Je wilt niet dat het nodig is dat deze instelling bestaat, maar ik ben aan de andere kant blij dat het werk gedaan wordt. Zorgelijk vind ik de toename van cliënten.

Woensdag overdag alle feiten op een rijtje gezet voor wat betreft de financien van het stadhuis en een opzet voor de kadernota. ’s Avonds was de raadsbrede commissie over de kadernota. Hieraan vooraf nog een coalitie/college overleg. Zoals te verwachten ging die vooral over de situatie rondom het stadhuis. Ook bij de fervente voorstanders zijn toch wel vragen gerezen. We zijn er nog niet uit.

Het was woensdagavond behoorlijk laat geworden en de andere morgen was er al weer een vroege vergadering gepland van de auditcommissie. Deze komt alleen rondom de financiële stukken frequent bij elkaar. Nu betreft het dan de jaarrekening. We hebben als auditcommissie kunnen concluderen dat de organisatie financiëel technisch steeds beter “in control” is. Dat zegt niet dat iedereen altijd vindt dat de politieke situatie “in  control” is. Toch is er deze keer minder verschil tussen beide aspecten. Dat is dan weer een positief punt.

’s Middags een informeel contact met een wethouder. Als fractie van de ChristenUnie maken we wel deel uit van de coalitie, maar leveren geen wethouder. Om toch een goede terugkoppeling te krijgen en te geven is dit contact afgesproken en vindt ongeveer 1x per maand plaats.

’s Avonds dan de uitgebreide financiële informatie over de nieuwbouw stadhuis. Persoonlijk word ik hier nog niet vrolijk van. Er zal nog heel wat moeten gebeuren, wil ik hier in mee kunnen gaan. Ik ben er wel voorstander van om in elk geval een besluit te nemen en niet steeds allerlei zijpaden in te slaan, of nieuwe overwegingen in te voeren. We zijn verplicht om nu duidelijkheid te geven en als het nee wordt dan moeten er hele nieuwe overwegingen plaats vinden over wat er dan wel moet gebeuren. Nu nog praten over varianten waarvan de uitkomst onduidelijk is, lokt mij niet in. Met andere woorden er moet nu werkelijk een go or no go moment komen. Daarna zien we verder.

Terwijl wij dus nog volop afwegingen maken en er nog geen enkel raadsbesluit is genomen, gaat het college en Zeestad gewoon op de oude voet verder: men heeft voor het station gevisualiseerd hoe de rooilijnen komen te lopen van het nieuwe stadhuis, enerzijds is dit heel erg voorbarig en absoluut onnodig anderzijds is het ook een valse voorstelling van zaken, want men heeft het alleen voor het station gedaan en niet door laten lopen langs het oude Postkantoor en ook daar loopt het behoorlijk uit de huidige rooilijn vandaan. Ik vind dat hier sprake is van een volkomen gebrek aan empatisch vermogen van degenen die hiervoor verantwoordelijk zijn.

Verder heb ik deze week nog naar de stukken rondom het Lyceumhof gekeken. We komen a.s. maandag met een amendement en een motie hierover. Het begint de inwoners en mij ook wel steeds meer te irriteren dat de afgesproken regels door grote ontwikkelaars met voeten getreden worden, zelfs nadat ze zelf voor de rechter hebben verklaard dat ze voor 4 juni niet boven de omstreden hoogte uit zullen komen. Dat is dus absoluut niet waar. Vervolgens word je als raad voor een voldongen feit gesteld en moet je dat nog uitleggen ook aan mensen met wie je eigenlijk behoorlijk sympathiseert.

Vergelijkingen en eerdere precedenten maken het absoluut onwaarschijnlijk dat de ontwikkelaar gedwongen kan worden om een bouwlaag te verwijderen. Wel kunnen we nog wijzigingen aan laten brengen in de verkeersafwikkeling inclusief de plek van de uitrit. Dat wordt dan ook de strekking van ons amendement en in de motie willen we sterk inzetten op een fatsoenlijke omgang met de  bezwaren van bewoners en hun rechten te respecteren. Het is daarna eenvoudiger om bij afwijkingen strikter op te treden. Je hebt een soort ijkpunt nodig. We hopen dat dit gedeeld wordt door een meerderheid.

Na zo’n heftige week was de afgelopen zaterdag natuurlijk een groot feest. Ik was voortdurend “achter de muziek aan” zoals dat een goed Helderse betaamt op de dag van de muziek. Wat een geweldig evenement is dit toch. Tussendoor nog even naar de Tres Hombres geweest. Ze zijn net weer terug van hun handelsvaart. Het gaat goed met ze en dat vind ik geweldig. Samen met een kennis heb ik nu een spontane afspraak om een dag mee te varen. Het wordt een beetje schipperen met de tijd, maar ik wil wel  mee.

De komende week kent ook al weer 3 vergaderingen en de nodige overleggen. Het is echt afzien tot aan het zomerreces denk ik. Ik prijs mezelf gelukkig dat iedere week weer zijn vaste rustpunt kent. In de ontmoeting met God en de gemeente waar ik bij hoor vind ik de kracht om dit werk vol te houden. Zeker in de positie waarin we nu zitten en met de druk die van alle kanten op ons wordt uitgeoefend.

Tjitske Biersteker