Burgemeester

Nadat vrijdag bekend werd dat het college het vertrouwen in de burgemeester had opgezegd, volgden drukke tijden. Veel overleg, veel telefoontjes en dan proberen om tot een gedegen afweging te komen. Ik vond het moeilijk en heftig. En ik was blij dat we de zondag er tussen hadden om even bij te komen, rust te vinden.

Afscheid

Nou was dat wat relatief deze zondag omdat ook in de kerk sprake was van veel emoties. Natuurlijk werd er gebeden voor het stadsbestuur, maar dat viel verder in het niet bij het afscheid dat we moesten nemen van "ons asielzoekersgezin". Ruim 6 jaar in Nederland, waarvan de laatste tijd in Den Helder en nu terug gestuurd. Niet omdat hun vluchtverhaal niet zou kloppen, maar vanwege een interne richtingenstrijd binnen de organisatie die hen zou moeten helpen. Als gevolg hiervan een starre, ambtelijke houding waardoor het gezin niet eens legaal in de gemeentelijke opvang kon verblijven. Ze hebben altijd gezegd niet illegaal in Nederland te willen blijven, dus gaan ze begin van de week terug ondanks de dreiging in het land van herkomst.

Met elkaar waren we bedroefd om het afscheid, de zorg om de jonge kinderen en de onzekerheden in hun land van herkomst. En dan met elkaar, op verzoek van het gezin zingen "de Heer is mijn Herder", dat ervaar ik dan  als bemoediging en een stukje geloofsmoed waar je jezelf aan warmen kunt.

Maandag vergaderdag

Vanwege de beladenheid van de raadsvergadering was het presidium vervroegd naar de ochtend. In dit presidium worden hooguit procedure-afspraken gemaakt aangaande de vergaderorde, geen inhoudelijke bespreking van onderwerpen. Wonderlijk was dat we nu ineens extra belangstelling hadden, terwijl er eigenlijk nooit publiek is bij deze vergaderingen. Het leek ons nu minder gepast en dus werd het een besloten vergadering. Nou had dat op zichzelf niet nodig geweest aangezien er toch weinig onderling overleg was. Deze zaak splijt niet alleen het college maar ook nadrukkelijk de raad in 2 partijen. Niet dat er een groep is die enthousiast is over het optreden van de burgemeester in deze zaak, maar er is wel een groep die vindt dat het college behoorlijk geblunderd heeft en dat ook hiervoor aandacht zou moeten zijn. Vanuit die verschillende visies was overleg over de gang van zaken tijdens de vergadering erg moeilijk (je ontkomt dus toch niet aan een politieke insteek).

's Avonds bleek dat in elk geval het verzoek tot gelijke spreektijd gehonoreerd was. We hadden aangegeven dat we het onderwerp te belangrijk vonden om naast andere agendapunten af te wikkelen en we vonden het niet reëel dat  hierop gewogen spreektijd van toepassing zou zijn. Dat werd (enigszins moeizaam) in elk geval over genomen. Ook zou ruimte geboden worden aan een verklaring van zowel het college als de burgemeester.

De burgemeester erkende volmondig schuld en pleitte zichzelf niet vrij. Het college verbijsterde mij alsnog door niet alleen te verklaren geen vertrouwen meer te hebben in de burgemeester maar ook door te stellen dat de passage in de Raadsinformatiebrief waarin stond dat men aannam dat het geen opzettelijke misleiding was, nu alsnog ingetrokken werd. M.a.w. het stond niet meer vast dat de burgemeester niet geprobeerd had de zaak te misleiden. Ik vond het enerzijds schokkend anderzijds verbazingwekkend omdat niet duidelijk werd gemaakt wat er dan in het weekend gebeurd was om deze wending te rechtvaardigen..

Uit de verklaringen van de coalitiefractievoorzitters bleek dat zij het college volledig steunden in deze voorstelling van zaken, inclusief de gedane uitspraak over opzettelijkheid door de loco-burgemeester. Bizar als je bedenkt dat er vervolgens een motie werd ingediend door diezelfde coalitie die opriep tot mediation tussen college en burgemeester.

Hoe ongeloofwaardig kun je zijn! Dat heb ik ook genoemd in mijn eerste reactie (zie aparte bijlagen).

Vooral de reactie van de VVD-woordvoerder vond ik beneden peil: geen enkele inhoudelijke reactie maar roepen dat de oppositie alleen maar loopt te schreeuwen en tegenstrijdige dingen zegt. Overigens zonder te benoemen waaruit die dan zouden bestaan. Voor mij was het wel duidelijk wie hier vooral tegenstrijdig was geweest: ik denk dat er zelden een grotere ommezwaai is gezien dan die van de PvdA in deze zaak. Toch was dat kennelijk allemaal logisch.

Voor de fractie van de ChristenUnie was het duidelijk dat vooral de wethouders financiën en personeelszaken volstrekt incompetent hadden gehandeld. We hadden een motie van afkeuring tegen hen aangekondigd die we uiteindelijk niet ingediend hebben. We hebben tijdens de vergadering besloten om met de motie van wantrouwen tegen het college mee te stemmen. Er waren er 2, die in aanleiding en constateringen verschilden, maar hetzelfde besluit kenden. Omdat we inmiddels behoorlijk boos waren over de gang van zaken hebben we met beide moties mee gestemd, al vond ik de beargumentering van 1 motie niet erg ter zake doende. Met het besluit konden we instemmen en zodoende zelfs 2x voorstemmen. Niet dat het verschil maakte, de moties hebben het geen van beiden gehaald.

Wat niet wegneemt dat we vinden dat ook de burgemeester behoorlijk blaam treft inzake deze hele situatie. Het verschil is wel dat het college tot geen enkele zelfreflectie komt en de burgemeester schuld bekent.

In die trant heb ik me dan ook uitgelaten. Zelf vond ik dat nog best lastig want op de achtergrond speelde de emotie van het naderende afscheid. De burgemeester was één van degenen  die niet wilden luisteren naar nieuwe feiten op grond waarvan ik hoopte op herziening van het besluit om "ons asielzoekersgezin" uit de gemeentelijke opvang te verwijderen en daarmee dakloos en illegaal te verklaren. Met alle gevolgen van dien.

Eigenlijk was de avond ook een bizarre vertoning: het college zegt het vertrouwen op, maar mag dit niet doen (procedureel gezien) en roept de raad op de ontslagprocedure in gang te zetten. Ze herinneren zich dan dat ze hiertoe niet bevoegd zijn en komen  niet met een raadsvoorstel, wat ze bij alle overige (soms net zo omstreden) zaken wel degelijk doen. Ze mikken de zaak dus in onze "achtertuin". De coalitie spreekt ook zijn gebrek aan vertrouwen in de burgemeester uit en komt vervolgens met een motie tot mediation, afgedwongen door de commissaris van de Koningin die en public maar eens herinnerde aan de (financiële) inspanningen met betrekking tot het stadshart die nog gepleegd moeten worden en waarvoor ook een beroep op provinciale middelen wordt gedaan. De coalitie was daar gevoelig voor, diende de motie in, de burgemeester gaf aan hiervoor open te staan en het college?  Ik heb ze geen enkele toezegging horen doen. Zoals de VVD aangaf heeft mediation een vrijwillig karakter dat nu dus middels een motie dwingend is opgelegd. Hoeveel kans van slagen heeft dit?

Vervolg?

Euforisch omdat zijn dringende suggestie is overgenomen, noemt de commissaris van de Koningin de situatie in Den Helder "een hobbeltje dat genomen moet worden" en wordt hiervoor gekapitteld door minister Ter Horst. Gelukkig maar, want het zou toch al te genant zijn als iets dat zoveel impact heeft, zo afgedaan wordt. Ook één van de provinciale fracties heeft vragen gesteld over de reactie van de commissaris.

Verder hebben we  geen idee of het mediationtraject enige kans van slagen heeft. Er zijn bovendien nog veel te veel openstaande vragen: immers de aanleiding voor alle commotie is niet opgelost, de vraag over het gezag van de burgemeester is op dit moment niet te beantwoorden en we hebben niet uitgesproken hoe lang deze situatie zou mogen duren.  Bovendien zijn er geen afspraken om bijv. met alle fractievoorzitters om tafel te gaan als onderdeel van het mediationtraject.

Beetje bizar is ook dat de communicatieambtenaar aangeeft dat het college zich beraadt op de openbaarmaking van één deelrapport, terwijl ze dat allang hebben toegezegd en het rapport in de leeskamer ligt. Hoewel vandaag  (zaterdag) bleek dat alle stukken uit de leeskamer zijn verwijderd.

Inmiddels is de commotie wat gezakt, ben ik weer gewoon aan het werk en hebben we donderdagavond ook weer gewoon fractieberaad. Een beetje afstand kan geen kwaad, geeft ruimte tot relativering. Al moet ik wel zeggen dat ik eigenlijk nergens meer kan komen zonder dat het ogenblikkelijk ter sprake komt, behalve op mijn werk. Het interesseert de bewoners "de rozen" : ze willen dat het gezellig is en het eten lekker. Heerlijk!