In een politiek jaar zitten altijd een paar pieken: één in het voorjaar bij de kadernota en in één in het najaar bij de begrotingsbehandeling. Dat was nu ook goed te merken. Vanaf 16.30 vergaderde de gemeenteraad opnieuw in de Schouwburg. Hieraan vooraf gaand was er 16.00 uur een kort presidium en daarvoor nog een bijeenkomst met de coalitiepartners over de bekendgemaakte moties en amendementen. Een marathonvergadersessie dus.

Hoewel we vaak met een grote ploeg bij elkaar komen tijdens de coalitie-overleggen, is de sfeer goed en werken we ons tamelijk strak door de agenda heen. Om waar te maken dat we de samenwerking met niet-coalitiepartners willen zoeken hebben we bekeken welke moties/amendementen we zonder meer kunnen steunen. Er zijn er ook een paar bij waar de strekking nog niet helemaal duidelijk van is, ook van de coalitie zijn er een paar die òf ingetrokken òf  gewijzigd zullen worden.

Tijdens het presidium wordt geprobeerd een logische opzet van de vergadering vast te stellen. Toch zie je dan de verwarring in de raadsvergadering op komen. Er is geen ruimte gelaten voor reacties op de 2^e termijn, dus van enig debat is weinig sprake. Bovendien heeft de voorzitter nog al eens de neiging om te menen dat er wel genoeg geïnterrumpeerd is en er tot stemming over gegaan moet worden.

Het bleef opvallend hoe snel vooral voormalige coalitiepartners het eigen beleid wilden afbreken door de huidige coalitie te willen dwingen tot snellere ombuigingen binnen de begroting dan verantwoord was. Uiteindelijk zijn de meeste amendementen en moties ingetrokken als gevolg van overname, dan wel toezeggingen van het college. Belangrijke sociale onderwerpen die opgepakt zullen worden zijn: de aanpak van de wachtlijsten bij maatschappelijk werk, (her)indicaties huishoudelijke zorg en de inzet van het Veiligheidshuis bij verhaal op “onbekende” vaders. Uiteindelijk waren we nog redelijk bijtijds klaar en dat is ook plezierig.

Samen met het CDA hebben we vragen gesteld over het uitzetten van een groep vluchtelingen. Dit levert in Den Helder wel een heel wrange situatie op: letterlijk aan de ene kant van de weg vangen we vluchtelingen op en aan de overkant worden vluchtelingen het centrum uitgezet, niet het land! Ze worden dus dakloos gemaakt omdat ze nog procedures hebben lopen en dus niet weg kunnen/willen, maar de overheid hoeft ze daarvoor niet te huisvesten.  Tot ongeveer 2012 kenden we deze situatie ook en hadden we een bed, bad, brood regeling met een lokale ondernemer. Door veranderde regelgeving zou dit niet langer noodzakelijk zijn. Nou zo te zien is er niet veel veranderd en moeten we overwegen of we dit weer opnieuw in willen stellen. Er zit in elk geval één zieke tussen en zo inhumaan wil je toch niet zijn? Overigens lijkt het er op dat door een uitspraak van de Europese commissie gemeenten verantwoordelijk worden voor een bed, bad en broodregeling. Terwijl dit eigenlijk de verantwoordelijkheid van de staatssecretaris zou moeten zijn.

Een werkgroep uit de raad boog zich donderdag over de communicatiemiddelen van de gemeenteraad. Is dat wat we doen, ook hetgeen we willen doen of moeten we het anders aanpakken? Na een eerste brainstormsessie zullen we komende week hier opnieuw over praten.

’s Avonds nog een rondje door oud Den Helder, overigens niet zo handig bij donker. Het had wel iets, maar heel duidelijk werd de problematiek niet. We kwamen bij elkaar in het jeugdhonk en dat vond ik een verademing. Veel van die jeugdhonken zien er van binnen somber en afgetrapt uit, maar dit was goed verzorgd en er werden veel leuke dingen gedaan.

Vrijdag was de opening van de tentoonstelling “200 jaar Willemsoord in beeld” . Dat is op zich een beetje lastig, want Willemsoord is nog geen 200 jaar oud. Met enig kunst en vliegwerk kon de titel toch blijven bestaan: de  naam was al eerder geclaimd dan dat de werf daadwerkelijk bestond. Het zal gerust.

Zaterdag de intocht van Sint Nicolaas. De discussie onder volwassenen over de kleur van de Pieten heeft gelukkig geen invloed gehad op het kinderfeest. Eigenlijk moesten zowel voor- als tegenstanders zich schamen dat ze juist dit fenomeen aangrijpen om iets te vinden van het verleden. Doe dat bijvoorbeeld bij de herdenking van de afschaffing van de slavernij. Ik vond het beangstigend dat er (verklede) agenten mee moesten lopen.

Zorgelijk lijken mij ook de ontwikkelingen binnen de PvdA. Dat roept veel vragen op: is radicalisering het onderliggende motief voor afscheiding? Wat is er aan de hand dat mensen zich niet (langer) kunnen vinden in de democratische processen in ons land? Hebben wij antwoorden op deze ontwikkelingen?

Er is zoveel onrust: werkeloosheid, aftakeling van zorg, veel mensen staat het water aan de lippen, schrijnende verhalen over falende zorg voor kwetsbaren en gekozen oplossingen die heel ver van de realiteit af lijken te staan. Persoonlijke ervaringen van mensen die in moeite verkeren kunnen me erg aangrijpen. Vooral omdat oplossingen soms moeilijk te vinden zijn. Voor mij persoonlijk geldt, dat ik ook in die  onrust mijn rust zoek bij God. Dat is niet ieder gegeven, maar wel ieder gegund.

Tjitske Biersteker