De eerste maand van dit jaar zit er al weer op. Tijd gaat erg snel op de één of andere manier, terwijl het niet heel erg druk is. Ook politiek niet. Ondanks het nieuwe vergaderrooster worden de agenda’s van de commissies  niet voller. Voor de komende week is al weer een commissievergadering afgelast wegens gebrek aan punten. De vraag doet zich dan voor of er inderdaad zo weinig gebeurt – en of dat een goed teken is- of dat de raad bij steeds minder wordt betrokken.

Maandagmiddag een afspraak met de burgemeester, wethouder, wijkmanager, wijkaccountmanager en de indieners van de motie voor behoud tot 2^e wijkmanager. Verhelderend gesprek, al was het maar om te horen hoe veel werk er is en hoe moeizaam soms de samenwerking is. Er komt een vervolg op.

De raadsvergadering duurde al met al een ½ uur. Het enige bespreekpunt werd van de agenda gehaald en de rest was hamerstuk. Ook de D66-motie over WOB-verzoeken werd van de agenda gehaald. Dit was in het presidium al aangekondigd. De communicatie met de mede indieners verliep daarna niet helemaal vlekkeloos. Zij waren er niet van op de hoogte.

Bij hoge uitzondering werd gebruik gemaakt van het vragenkwartier. Het ging over burgerparticipatie. Er is geen nota over, dus het is niet duidelijk hoe de participatie wordt vormgegeven. De wethouder verbaasde iedereen door te verwijzen naar een notitie “midden in de samenleving”. Het kostte nog moeite om die later boven tafel te krijgen. Kennelijk niet erg in gebruik. Wel aanleiding om er meer vragen over te stellen.

Woensdag lekker voorlezen bij de Kleine reiziger in het kader van de boekenweek. Schattig boekje en aandachtige kindjes. Leuk hoor!

Vrijdag het reguliere oppositieoverleg. Veel onderwerpen, goed om met elkaar door te spreken en wederzijds te informeren.

Zoals gezegd een rustige week op lokaal politiek gebied. Landelijk spelen er de nodige grote thema’s. Als ik zie wat een onrust de eventuele komst van een AZC in andere gemeentes geeft, ben ik dankbaar voor de houding van de Helderse bevolking. Moeite heb ik met het besluit om nu ook in Syrië te gaan bombarderen. Ik geloof dat de Overheid “het zwaard niet tevergeefs draagt”, maar dan toch wel ter verdediging van het eigen land. Of dat ook betekent dat er dan in het buitenland moet worden gebombardeerd, vraag ik me af. Geweldige dilemma’s waar zomaar geen antwoord op is. Die antwoorden vind ik ook niet altijd in de kerk, maar wel de Rust.

Tjitske Biersteker