Het was niet zo zeer een drukke als wel een enerverende week. Het begon natuurlijk al met het nieuws dat er opnieuw een aanslag was gepleegd op zowel mensen uit de media als op Joodse mensen. Uiteindelijk vielen er 2 doden te betreuren. Natuurlijk leverde dat in Denemarken veel verdriet en onbegrip op maar in de rest van de wereld bleef het nu stil. Niks collectieve verontwaardiging, niks optochten of protesten. Wat is dat toch met die maatschappelijke onrust, waarom nu niet en na Parijs wel? Telt het aantal doden of is het een andere reden?

De maandag zelf stond in het teken van de dreigende uitzetting van een gezin met jonge kinderen en een hoogzwangere moeder. Veel telefonisch contact met verschillende organisaties, goed contact met mijn Tweede Kamerfractie die bereid was in allerijl nog een discretionair verzoek bij de staatssecretaris te doen, een advocaat die daar niet veel heil in zag en veel te summiere gegevens aanleverde en verder een en al verwarring of het gezin nu op het vliegtuig wordt gezet of toch (nog even) mag blijven omdat er duidelijke fouten zijn gemaakt, ook bij de IND. Het kost veel energie en uiteindelijk voelen alle betrokkenen zich machteloos.

Het verhaal van de leerkracht van de kindertjes was ook schokkend. Na veel 5-en en 6-en mocht ze zondags op bezoek, werd verschillende keren gefouilleerd om vervolgens door bewakers in uniform naareen bezoekruimte geleid te worden waar ze het gezin mocht ontmoeten. De door de klasgenootjes gemaakte werkjes werden ingenomen en mochten niet aan de kinderen gegeven worden. Die waren zich er goed van bewust dat ze in de gevangenis zaten. Er is nog zo afgesproken dat kinderen niet in detentie gaan, maar dit is de realiteit. Schrijnend.

Om 17.00 steunfractievergadering. We eten dan ook altijd gezamenlijk en dat werkt goed. Zo blijft het aantal vergadermomenten toch beperkt. We hebben de lopende zaken door gesproken en de commissies voorbereid. Die volgden vanaf 19.30 uur. Tussendoor overleggen we even per commissie met de coalitievertegenwoordigers. We praten elkaar bij met het oog op deskundigheidsbevordering.

Bij MO werd het agendapunt Meerwerf geschrapt omdat de statuten ter beoordeling gestuurd waren naar gespecialiseerde juristen en daarop was nog geen reactie gekomen. Verder stond alleen de herziening van het sportbesluit op de commissie. Dat was ter informatie, niet ter advisering. De commissie was vlot afgelopen.

Bij SOB stond opnieuw de stationslocatie op de agenda met het gebruik van het postkantoor. We konden er kort over zijn: het college handelt conform het coalitieakkoord. Dus vooral doorgaan en daarnaast het bestemmingsplan voortvarend uitwerken waarbij de invulling van het postkantoor een ankerpunt is, net als het NS-station en de omliggende bebouwing. Over de zonnepanelen was weinig discussie. Men is hier voorstander van. Informatie over het woningbouwprogramma stond ook op de agenda.

Bij bestuur en middelen stonden 2 zaken op de agenda: de veiligheidsmatrix en de gevolgen van de decembercirculaire op de begroting. Dit laatste punt was door één van de partijen aangevraagd. Op zich wat wonderlijk als je bedenkt dat hierover gewoon RIB’s  (raadsinformatiebrieven) worden gestuurd en indien nodig volgt ook een begrotingswijziging. De vragen hoorden ook zeker niet thuis in de commissie, maar zouden, indien relevant gewoon schriftelijk gesteld kunnen worden. Het irriteert soms wel wat dat het huidige college verantwoordelijk wordt gehouden voor beleid uit het verleden waar de vraagstellers zelf vooral verantwoordelijk voor waren. Bestuur is weliswaar continue, maar dat betekent ook dat je nog jaren geconfronteerd wordt met verkeerd beleid, zoals de enorme garantstellingen voor Woningstichting, Port of DenHelder en Willemsoord bijv. Daarbij vergeleken zijn de onlangs vastgestelde garantstellingen maar heel marginaal. Toch zouden juist deze een vreselijke invloed hebben op het  weerstandsvermogen. “Kanniewaarzijn”, denk ik dan maar. We hebben het onderwerp van de agenda afgevoerd tegen de zin van de indieners in natuurlijk.

De veiligheidsmatrix is de benaming voor de prioriteiten van de Politie (en Brandweer) en geeft inzicht in hoe de Landelijke politie is opgebouwd en wat de prioriteiten zowel landelijk als regionaal zijn. Wij vormen een regio met Texel en Schagen. Lastig al die verschillende regionale grenzen. Dat zou nog eens een punt van aandacht moeten zijn bij de vaststelling van Rijksbeleid. Het zag er verder goed uit.

Dinsdag een rare dag: we gingen er van uit dat het gezin om 8 uur op het vliegtuig zou worden gezet, vervolgens weer allerlei tegenstrijdige berichten en een advocaat die aangaf nog “met zaken bezig te zijn”, maar niet wist of ze er nog waren of toch al weg. Voor ons is dat al frustrerend, wat zal dat dan wel voor dat gezin betekenen. ’s Middags overleg met de werkgroep Lokale Veteranendag en met de werkgroep G1000. Dit is een initiatief om in wijken en buurten meer betrokkenheid van bewoners te ontwikkelen. Wij zijn vooral faciliterend bezig. Op de verschillende bijeenkomsten is er voor raadsleden geen actieve rol weg gelegd.

Donderdag overleg over de gemeenteraadspagina in het Helders Weekblad “raad en daad” en daarna een themabijeenkomst over de Veiligheidsmatrix samen met vertegenwoordigers vanuit Texel en Schagen. Een hele inspirerende bijeenkomst waarbij we ons erg veilig voelden, zoveel politievertegenwoordigers als er aanwezig waren. We kregen een heldere uitleg over de opbouw van de Landelijke Politie en de regionale invulling hiervan. We bespraken met elkaar de verschillende prioriteiten en er werd één thema uitgelicht, namelijk radicalisering. Natuurlijk een erg passend onderwerp. Verschillende flitsende bijdragen van zowel politie als beleidsmedewerkers. Vooral de presentatie van een politiedeskundige van Marokkaanse afkomst was ontzettend boeiend en er zat veel humor in. We zijn in korte tijd enorm bijgespijkerd over de verschillende culturele en godsdienstige uitingen. Het was boeiend genoeg om nog eens, wat uitgebreider herhaald te worden. Ook nu kwam de vraag aan bod “wat maakt nu de maatschappelijke onrust” en “kan daarop gestuurd worden”. Het blijkt een lastig fenomeen maar ik was wel onder de indruk van wat er allemaal in gang gezet wordt op het moment dat men denkt dat een incident voor die maatschappelijke onrust zou kunnen zorgen. Een bijzondere avond.

Ondertussen toch nog bezig met het asielzoekersgezin. De leerkracht had kort contact gehad met de moeder. Die vertelde dat ze sinds dinsdag terug zijn in land van herkomst en zonder enige voorziening op een treinstation bivakkeren bij temperaturen ver beneden het vriespunt. Schrijnend en zo absoluut onnodig. Als mensen nl. verklaren mee te willen werken aan terugkeer worden ze hierin ondersteund. Als ze gedwongen uitgezet worden, vervalt dit. Een overijverige regievoerder van de dienst terugkeer en vertrek heeft voorkomen dat ze ondersteund werden in hun vrijwillige terugkeer door ze hals over kop over te plaatsen naar “kamp Zeist”.

Vrijdagmiddag een overleg met vertegenwoordigers van Meerwerf. Veel herhaling van al bekende gegevens en veel halsstarrigheid. Weinig constructief overleg. Na afloop nog even door gesproken over nieuwe regelgeving in het asielbeleid waardoor een goede bed, bad, brood regeling uiterst noodzakelijk wordt. Ook nog even gesproken over een aantal gezamenlijk in te dienen moties over verschillende onderwerpen. Het overleg verloopt steeds vlotter, we snappen elkaar steeds beter, dus dat is een goede ontwikkeling.

Zaterdag aanwezig bij de opening van het glazen huis voor de zorg. Dit is een initiatief van de FNV en vindt tegelijkertijd op verschillende plekken plaats. Zoals in Berkelland en Den Haag. De aanleiding om ook voor Den Helder te kiezen is gelegen in de situatie bij Vrijwaard. De komende weken is het glazen huis open voor verhalen van werkers en gebruikers van zorg. Aan het einde wordt een “tribunaal” gehouden over alle knelpunten in de zorg. De term staat me wat minder aan, al begrijp ik wel dat er prikkelend opgetreden moet worden. Ik ben het ook lang niet met alle uitgangspunten van het FNV eens.

Het is mooi om zondag samen met de kerkelijke gemeente stil te staan bij het verdriet van de asielzoekers en daarmee ook onderlinge verbondenheid te voelen.

Tjitske Biersteker